Brieven aan Irene

Brieven aan Irene – Hans Bouma

Irene van Lippe-Biesterfeld schreef een boek dat in korte tijd tienduizenden lezers vond: ‘Dialoog met de natuur’. Eén van die lezers was Hans Bouma en ook hij werd geraakt door de spirituele zoektocht van de schrijfster. Vooral het feit, dat de natuur bij deze zoektocht een grote en zelfs beslissende rol speelde, sprak hem erg aan. Ook hèm heeft de natuur veel te zeggen, ook hij is in gesprek met bomen. In ‘Brieven aan Irene’ reageert Hans Bouma zeer persoonlijk, in de vorm van tien thematisch gecomponeerde brieven, op wat Irene van Lippe-Biesterfeld in haar boek aan de orde stelt. Uitgangspunt voor hem is haar vitale vraag: ‘Wat is er met ons gebeurd dat we de natuur, het natuurlijke, niet langer zien als een gelijkwaardige partner in het levensspel op aarde?’ Tegen zijn achtergrond, vanuit zijn biografie denkt Hans Houma met de schrijfster mee, improviseert hij op thema’s uit haar boek, probeert hij sommige vragen in een bepaald perspectief te zetten en biedt hij nu en dan wat tegenspel. [bol_product_links block_id=”bol_5c9871ae4f02e_selected-products” products=”666755411″ name=”Brieven aan Irene” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”0″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Recensie

Hans Bouma, schrijver, dichter en theoloog, raakte geboeid door het boek van Irene van Lippe-Biesterfeld: Dialoog met de natuur. Hij vond daarin veel herkenningspunten die strookten met zijn eigen visie en groeiproces. Wat hem stimuleerde dit boek te schrijven was haar vraag: ‘Hoe komt het dat mensen de natuur (het natuurlijke) niet langer ervaren als een gelijkwaardige partner?’ De auteur heeft niet de intentie onbeantwoorde vragen in te vullen, maar benadert vanuit zijn eigen perspectief de onderwerpen waar Irene over schrijft, vult aan, verdiept, wisselt uit, geeft soms wat tegengas maar weet ‘het geheven vingertje’, te vermijden. Waar Irene haar schilderijen laat spreken, geeft hij de voorkeur aan gedichten, hoewel zijn stijl even spiritueel en poëtisch is. Het boek kan als een opzichzelfstaand geheel worden gelezen maar het verdient de voorkeur eerst kennis te hebben genomen van ‘Dialoog met de natuur’. (Biblion recensie, M. Kraaij-van Weeren)